Mutlu Yıllar Tuna'm

Bugün canım Tuna'mın doğum günüydü.Doğduğunda içimde filizlenen sevgi yaş aldıkça daha da büyümeye devam ediyor.Onun büyümesini izlemek çok keyifli.Kardeşime olan sevgimin, katlanarak büyüyen coşkusunu her yaş dönümünde daha da hissediyorum.

Sadece ben...

• Paldır küldür yaşıyoruz.Zamanın yetmediğinden şikayet ediyoruz ,hızlı yürüyor,acele konuşuyor,birbirimize derdimizi bir an önce anlatmak için cümleleri kısaltıyor, anlamların hakkını vermiyoruz.Sanal alemin,yazma üşengeçliğini slm,nbr vs.. gibi sesli harfleri yutarak ifade etmemizi, yaşadığımız aleme taşıyor,yarım yamalak söylenmiş kelimelerle anlaşılmayı bekliyoruz.Birbirimizin gözünün içine bakarak,duyguları katıştırarak yapacağımız sohbetleri; Elimizde,belimizde taşıdığımız telefonlarla bölüyor,kaybedilmiş hislerin ,toparlanamayacağı zaman dilimleriyle yaşanmış varsayıldığı, diyaloglar kuruyoruz.Bir işi yaparken, diğerlerini düşündüğümüzden anı ıskalıyor,etrafımızda yanıp sönen ,bizi parlatacak yıldızları bir bir karanlığa gömüyoruz.Karanlıkta kaldığımızı fark ettiğimizde ise ,bizi bu kör kuyuya atan davranışlarımızı yargılamak yerine ;Başkalarını suçluyor,beklentilerimizi karşılama konusunda cimrilik yaptığını düşünerek, her güne yeni günah keçileri ilave ediyoruz.Duygu yoksunluğumuzu , yeni sahip olacağımız maddi kanallara bağlıyor,bize mutluluk vermesi için satın aldıklarımızdan medet umuyoruz.Vermiyor,doyurmuyor.Bir sonraki gün diğerini ,diğer bir gün daha başkasını elde etmek için çaba harcayarak, elimizden kayıp giden hayatın arkasından bakakalıyoruz.Alışveriş merkezlerinin bu kadar yoğun olduğu günümüzde,bir müzik dinletisinin,bir resim sergisinin,kültürel bir etkinliğin sükunet esintilerinden kendimizi mahrum bırakıp ,kalabalığın keşmekeşinde kaybettiğimizin sadece zaman değil ruh dinginliği de olduğunu biliyor muyuz?Bir gününüzü gözlem altına alın ve dışarı çıktığınızda sizinle iletişim kuran insanların,size odaklı ,gözlerinizin içine bakarak ve gerçekten sizinle ilgilenerek kaç dakika geçirebildiğini izleyin.Eminim bana hak vererek evinize döneceksiniz.
Böyle bir başlangıç yapmamın nedeni ;Dün yeni başladığım yazı kursunda,ben hayatın içinde, tam ortasında olduğumu düşündüğüm zamanların keyfini yaşadım.Zamanın akışının yavaşladığını hissettirecek kadar dingin, bir o kadar da akışkan ve düşünce filizlerinin yeşerdiği ruhuma can suyu katıştırarak doydum ,beslendim.Paldır küldür yaşamak diyerek söze başladım .Bu söz tekrar tekrar beynimde çanlar çalarak beni ikaz ederken buldum kendimi.Sükun anlatım diliyle sohbet eden; Mario Levi ‘yi tanıdıktan sonra fark ettirdi kendisini .Sanki o bir şekilde, ömrünün yelkovanını ve akrebini kendi yarattığı saatine bağlamış tik tak sesleri olmadan ,sessizce her anı damıtarak ilerleyen akışkanlığının içine sizi de alarak karşısındakine dış dünyayla ilintisiz aynı zamanda kesintisiz bir süreç yaşatıyor .Sözlerine başlarken ,çoğu zaman öylesine sarfettiğimiz ‘’Merhaba’’yı geçiştirmeden,anlamının’’Benden zarar gelmez'' demek olduğunu söyleyerek , tanışmaya vesile olan bir kelimenin bile ağır ağır sindirilmesini sağlayarak, içi dolu merhabalaşmanın tanıklığını da yaşatıyor.Edebiyat yeniliyor,edebiyat vuruyor,edebiyat örseliyor,edebiyat değiştiriyor insanı ehil ellerde.Edebiyatın içinde hayat var çünkü.Yaşıyor,yaşatıyorsunuz.Sorguluyor,sorgulanıyorsunuz alabildiğince.Kendinize aynada bakıyor,bir başka ben buluyor ,onunla tanışıyor:Merhaba’’Benden zarar gelmez’’ diyorsunuz kendinize.Korkularınızla yüzleşiyor,acılarınızla büyüyebilmeyi öğreniyorsunuz.Edebiyatın içinde olmayı isteyen insanlarla birlikte,sadece ben olabilmenin ne kadar zor olduğunu anlıyor ama sadece ben olma anını yakalayabilince ise asıl olmak istediğiniz kimliğinize bürünüyorsunuz.İşte bir cumartesi gününü ben, gerçekten ben olabilmenin hazzıyla geçirdim.Ne dışarıda akan trafik,ne paldır küldür yaşamaya çalışan insanlar ne de gürültülü düşüncelerimin rahatsızlığı vardı.Sadece ve sadece ‘’Ben’’….
Sevil

Bilmiyorum diyebilmek

Geçenlerde Ankara'da bir sokakta gençten bir adama yakınlardaki bir yerin adresini sordum.Dakikalarca düşündü,kem küm etti,bir o tarafı gösterdi bir bu tarafı.Sonunda sorduğum adresle ilgisi olmayan bir yönü gelişigüzel işaret ediverdi.Kafadan attığı o kadar barizdi ki ,dayanamadım soruverdim.
''Tarif ediyorsun ama aslında sorduğum yerin neresi olduğunu bilmiyorsun değil mi?''Önce boş boş baktı.Sonra yarı mahçup gülümsedi.Çocukça bir tebessümle durumu kabul etti.''Doğrudur abla.'' dedi.''Peki öyleyse niye öyle garip garip tarifler uydurmak yerine açıkça'Bilmiyorum' demiyorsun?'' diye sordum.Bu şeçenek hiç aklına gelmemiş gibi şaşkın baktı yüzüme.Söyleyecek laf kalmadı.Sustuk karşılıklı.
Sahi niye bir türlü bilmiyorum diyemiyoruz şu hayatta hemen hemen hiç bir konuda? En bilmediğimiz zamanlarda bile bilirmiş gibi yapmalarımız neden? Basit bir adres te sorsalar ,kapsamlı siyasi ya da felsefi analizler yapmamızı da isteseler verdiğimiz tepki aynı:Bilirmiş gibi yapmak.Gözümüzü yumup başlıyoruz konuşmaya.Kelimeler köşeli bir uçurtma gibi çıkıyor boğazımızdan.Kuyruğu uzun bir uçurtma ,git git bitmiyor.Her konuda habire bir şeyler söylüyor,tanımadığımız şahislar hakkında gayet iyi tanırmışız gibi ileri geri konuşuyoruz..Bazen konuşmakla kalmayıp yazıyoruz da.Bileden ama bildiğimizi zannederek.Bildiğimiz izlenimini vererek.
Bilgi çağında yaşıyoruz.Yarım yamalak bilgiler çağında.Kitap okumak veya derinlemesine sabırla araştırmak yerine ,internetten üstün körü bir şeyler öğreniveriyoruz.Yetiyor.Televizyon kanallarında her akşam habire tartışma üstüne tartışma izliyoruz.Sanki her konuda zıt fikirlerde olmak ve çatır çatır tartışmak durumundayız.Bu ''Mevzilenme'' arayışı beraberinde'Düşünsel sabitlenmeyi' getiriyor.Kendimizi hep bir öteki üzerinden tanımladığımız için,adeta çivi çakıyoruz bulunduğumuz yere.İşte o zaman 'Sabit fikir sahibi'olmaya doğru yol alıyoruz,pupa yelken.Şu basit hakikatı bile söyleyemiyoruz kendimize:''Bugün şu anda filanca konuda böyle düşünüyorum.Ama yarın fikirlerim değişebilri.Ben değişebilirim.Başka bir açıdan bakabilirim.Bir ihtimaldir.İhtimal güzel şeydir,Belki değişirim.''
Cahilin cehaleti kötüdür.Hamdır,Koftur.İçi boştur.Ama daha kötüsü 'bilen'in gafletidir aslında.Bilgiyle gelen cesaret ve cehalet karışımıdır.Bazen bilgi sadece bir perdedir.İner gözümüzün üstüne ,kapatır gönlümüzü.Çok bilenin çok daha iyi anladığını sanmak hata olur.
''Bildiklerini unut,'' diyor Dost.''Gel al eline bir silgi ,şu yeni başlayan güne bilgilerini silmekle başla.Zihnimin tahtasında kargacık burgacık harfler,ne çok kelimeler var.Alıyorum kumaş silgiyi .Tahtayı siliyorum boydan boya.Bir temizlik ,bir hafiflik,bir ferahlık hali ki değmeyin gitsin.
''Zanlarını,yargılarını,ön yargılarını ve dahi tüm genellemelerini koy bir çuvala ve hepten terk et.Gıybet etme sakın.Bil ki dedikodu denilen şey mıknatıs gibi kötü enerji çeker.Kimsenin aleyhine konuşma,uzaktan atıp tutma ,insanları kem dille yargılama,bil ki yanılırsın.Birini ne kadar çok aşağılar yahut dışlarsan ,onun durumuna düşme ihtimalin o kadar artar.Kainatın matematiğidir.Bir koyar bir alır insan .Bilmeden kendi hesabını dürer.
Dinliyorum sessizce.''Hiçbir konuda yüzde yüz emin olma,''diyor Dost.''Kendini ayrıcalıklı sayma.Konumuna ya da mevkine,ismine veya şöhretine güvenme.Şu hayatta tüm zahiri kisveler sabun köpüğünden ibarettir.Nazlı nazlı yükselir köpük,derken pat diye sönüverir.Her zaman başkalarından öğrenmeye açık ol.En iyi bildiğin konularda bile köşeli düşünme,büyük konuşma.
Cümlelerinin sonuna nokta değil,ünlem değil,virgül yahut üç nokta koy.Açık bir kapı bırak daima.Ne kadar bilsen de hiç bir zaman yeterince bilemeyeceğini unutma.Tevazudan şaşma.Ancak o zaman kurtulabilirsin bilginin cehaletinden.''Bu yüzden Tebrizli Şems nam bir güzel insanın tutup da Hz Mevlana nın tüm kitaplarını tek tek suya atması .Bu yüzden kendinden ''Ümmi '' diye bahsetmesi Yunus Emre nin.Bu yüzden tasavvuf tarihi boyunca pek çok hakikat ehlinin ''Cahilim,bilgisizim,ben bilemem ''demesi.Yoksa hakikaten okur yazar olmadıklarından değil.Dünde zordu ama içinde yaşadığımız 'enformasyon çağı'nda artık daha da zor ''Bilmiyorum''kelimesini telaffuz edebilmek.Halbuki bir söyleyebilsek şunu hafifleyeceğiz.Berraklaşacağız.Duru ve yalın.Bir kelimenin idrakı değiştirecek bakışımızı duruşumuzu .Güzel şey ''Bilmiyorum,bilmiyorum,bilmiyorum....''diyebilmek.
Elif Şafak
(8 kasım 2009 Pazar Haber türk gazetesi)

Pazar Keyfi

Bugün hava soğuk olmasına rağmen biz kendimizi dışarıya attık.Serin bile olsa açık havada mangal keyfi bir başka oluyor.Soframızın yanında bize eşlik eden bir konuğumuz vardı onun resminide çekmeyi ihmal etmedim tabii.:)Gittiğimiz yerde beni çok güzel bir sürpriz karşıladı.Ağaçların üzerine yılbaşı süsü gibi dolmuş ,kırmızı kırmızı kocayemiş(Arbutus Unedo) meyveleri inanılmaz görüntü oluşturmuşlardı.Zaman zaman internette rastladığım bu şifalı meyveleri toplamak nasıl hoşuma gitti anlatamam.Faydaları da çok olan bu çilek benzeri güzelliklere öyle kaptırmışız ki kendimizi bu çektiğim resimden fazlasını topladık.Çok fazla yendiğinde sarhoşluk etkisi yarattığını bildiğimden midir yoksa açık havanın çarpmasından mıdır eve döndüğümüzde dinlenme ihtiyacı duydum.Şu aralar tam mevsimi olan bu harika güzelliği ellerinizle dokunup tatmak istiyorsanız Polonezköy e bir uğrayın derim.Haa unutmadan İnegöl tarafında bu meyveye ''Mamikile'' diyorlarmış:)

Bir annenin oğluna mektubu

Sana bir özür borcum var.Yaptıklarım için teşekkür etmeni beklemeyeceğim .Çünkü sen yaptıkların ve yapacaklarınla bana teşekkürünü fazlasıyla vereceksin. Ama senden yapamadıklarım için özür dileyeceğim.Yaptığımı zannedip ,ruhuna yapıştırdığım hatalarım içinde anlayış bekleyeceğim.Mükemmel anne olmayı çabalamanın ne kadar boş bir balon olduğunu,şu an gurur duyduğum ,yetişkin bir delikanlı annesi olarak anlıyorum.Her mükemmel anlayışıma doğru yolculuğa çıktığımda,sevgiyle kucağımda koruyorum ,kolluyorum zannederken:Dikenlerin,çalıların arasında kaldığını, canının acımasına engel olamadığımı anlamak yıllarımı aldı.Şimdi dertleşebildiğim,aklı başında bir genç olarak hayranlıkla yaşamın kollarına bıraktığım sen biliyorum ki; Bana olan eşsiz sevginle , benim çabamı haklı çıkaracak nedenlerle karşıma geleceksin.Bunu bir akşam seninle sohbet ederken ,önümüzde duran sehpayı göstererek , sana olan emeğim için ,sarfettiğin:Şu tahtaya o uğraşı versen pinokyo olurdu ! deyivermenle anladım.Anladım ve o kadar duygulandım ki ,yıllar yılı yaptığım hatalara rağmen iyi niyetle doğru anne olabilme çabamı sonuna kadar hazmedebilmiş bir delikanlı yetiştirmenin hazzını da yaşadım.Tüm yanlışlarımın arasına ilmek ilmek dokuduğum sevgiyi ayrıştırarak bana fazlasıyla geri veriyor olduğun için sana teşekkür ediyorum. İşte bu yüzden de senden özür dilemek bana zor gelmiyor. Biliyorum ki sen benim özür dilediğim ve fark ettiğim yanlışlarımı yok sayma balonlarının içinde gökyüzüne bırakıyor ,sevgi yağmurları olarak üzerime yağdırıyorsun.Islandıkça öyle keyif alıyorum ki sen büyürken ,her bir yaşın ,her bir anın hatası için özür dilemek istiyorum.Af diliyorum diye üzülme ! Kendinle gurur duy.Bir anneyi bebeklikten yetişkinliğe doğru giden yolculuğunda ,anne olmanın hazzını yaşattığın için .Geleceğine ,doğru ve aklı başında bir yön çizdiğini ispatladığın için .Ve beni geçerken ,ardında; Sevginden ,saygından mahrum etmeden şimdi sen kucağında taşıdığın için kendinle gurur duy güzel oğlum .Seni seviyorum .

Özgür düşünce

Düşünce özgürlüğü öyle çok kullanılır oldu ki içeriği ve özü anlamını yitirecek kadar kanıksandı , içi boşaldı sanki.Böylelikle hayal kurma zenginliği de elinden alınan bir toplum olarak her birimiz birbirimizin aynı hareket eden ve düşünen insanlar haline dönüşmeye başladık.Hatta hatta çoğu zaman ,bir çok yerde okuduğumuz aynı tarz giyinen ,aynı çantayı kullanan,aynı model ayakkabıyı giyen,aynı şekilde saçlarını tarayan kişilerin oluşturduğu moda anlayışımız bile oluştu.Hayallerimiz ;Bizim yeni oluşumlarımız değil ,başkalarına benzeyebilmek adına elde edebileceğimiz nesnelere nasıl kavuşabileceğimizi düşündüğümüz maddi kaynaklar bulma çabası oldu .Bazen Anadolu yakasının varlıklı kesiminin yaşadığı Bağdat caddesine çıktığımda her bakımlı kadının koluna iliştirdiği marka çantanın sanki çok cüzi bir fiata elde edilmiş veya bir hayır kurumundan dağıtılmışçasına göze çarpması birbirine benzeme yolunda ne kadar yol kat ettiğimizin göstergesi gibi.Bunu bir çantayla sınırlamak imkansız .Yaşlı genç yine her hatunun ayağında görmemeniz imkansız ugg denilen o biçimsiz çizmelerin çokluğu da buna bir örnek olabilir.Fiyatları ne kadar yüksek olursa olsun eğer bir akım varsa o fiyatın ulaşılabilirliğinin hiçbir önemi kalmıyor.Dar kesimli ailelerin çocukları bile anne babalara neden ugg çizmelerinden almadığı konusunda hesap sorar hale geliyor.Özgün kaç kişi görebiliyoruz ? Hiç unutmam lise yıllarımda Fatinur adlı kız arkadaşım ( Kim bilir nerelerdeyse? Bu yazıma rastlama ihtimali olabilir mi bilmem) kendince oluşturduğu değişik giyim tarzıyla dikkatimi çeken ve hafızamda kalan biriydi.İtiraf ediyorum o zamanlar ki sıradanlık ve kuralcı düşünce anlayışımla oldukça rüküş bulurdum.Haksızlık ediyor muşum! Siyah okul jilesinin altına çok renkli alaca bulaca uzun çorapları görüp eleştiride bulunanlara ,kendisinin beğendiğini ve farklı olmayı sevdiğini izah etmeye çalışırdı.Hiç olmazsa şu günkü duruma göre oldukça cesur ve gerçekten kendine özgü düşünce yapısıyla ,farklı olmanın rahatsızlığını göze alacak kadar cesurdu.Giydiklerimizle bitse iyi bu sürü psikolojisi.Yediklerimizde olmuyor mu! Bir ara neden çokça suşi mevzusu olduğunu sanıyorsunuz.Eğer bizim hayranlık duyduğumuz birileri suşi güzel ve entelektüel bir anlayışın beğenisini kazanan beslenme şekli diyorsa, mideniz elvermese de nezih bir mekanda suşi yemeyi marifet sayarsınız.Ballandıra ballandıra da anlatır, tatmayana büyük bir kayıp duygusu verirsiniz.Hadi yemek ve giyim konusunda anladık ama bu kadar da olmaz dedirtecek kadar cerrahi müdahale ile birbirine benzeme çabasına ne demeli?Yüzleri aynı tornadan çıkmış saçları aynı renge boyanmış kadınları kim böyle güzel göründüğüne inandırabilir ki? Düşüncelerimiz aynı tornadan çıkmışçasına aynılaşırsa görüntümüzün farklı kalması imkansız.Çocuklarımızı yetiştirirken o aynısallığın içine taşımaya çalışarak yaptığımız eleştirilerin her biri ,hayal gücünün sınırlarını budayan bir keski gibi.Bu videoyu izlediğimde , Atatürk’ün :Fikri hür vicdanı hür ve irfanı hür nesiller yetiştirmemizi önermede ki haklılığını bir kez daha anlıyorum.

Sınav sorusu

Sevdiğim bir arkadaşımın paylaştığı bu videoyu çok beğendim ve eklemek istedim.Önce bu kurumdan haberdar olmamı sağladığı için sevgili Reyhan' a teşekkür ediyorum.Ankara da çalışmalarını sürdüren bir kuruluşun yayınladığı videolardan biri olan bu kaydı izlediğimde ,ezbere bilgiden daha önemli olanın hayatı algılamadaki yeteneklerimizin geliştirilmesi olması gerektiğini tüm eğitimcilerin ilke edinmesi gerekli.

keşke her hoca böyle soru sorsa
Yükleyen alemsah. - En harika videolar burada

Kırmızı tutkum

Bugün öylesine uğradığım bir mağazadan , yine kırmızı tutkuma bedel ödeyerek ayrıldım.Nereden geldiği bilinmez bir sevdam var kırmızıya karşı.Hatta sırf kırmızı bir gece elbisesi giyebileyim ve içinde salınayım diye ,ablam bir an önce evlensin bana fırsat doğsun isterdim ,Ne sinirlenirdi bana ama ! Haksız da değildi hani.En sonunda emelime ulaşmıştım o başka.Evlendiğinde annemin dikmiş olduğu ,kırmızı uzun ve rüküş elbisemin içinde kendimi prensesler gibi hissedecek kadar keyifliydim.En önemlisi rengi kırmızıydı işte.Lise çağlarımda okula giderken ablamın kırmızı ceketini kaçak giyip gitmelerim ayrı bir macera.Bu kadar meraklısına verilecek en büyük ceza olduğunu düşünemeseler gerek ki,eve döndüğümde bir ton laf yerdim ,giydiğim için.Olsun değerdi.Gün boyunca ,siyah okul jilesinin üstüne giydiğim o kırmızı ceket üzerimdeyken yine özel birine dönüşmüşlük duygusuyla günü bitiriyordum ya! Anlayacağınız geçmişimden süregelen bu tutkum sürüyor tam gaz.Yaşı başı alsak bile değişmeyecek anlaşılan .Hem kızarım ben yaşa bağlı renk seçimlerine.Ne yani canım ;Pembe ergenlik rengiyim, mavi gençliğe adım attım,siyah ben oturaklı yaşların üzerinde iyi dururum diyerek iletişim mi kuruyor bizimle.Kim dile getirdiyse bu renklerin anlamlarını itiraz ediyorum ve inadına renklerle barışık yaşıyorum.Morunu ,kırmızısını,yeşilini ,turuncusunu seviyorum .Sanki ruhumu canlandırıyorlar .Özellikle kış geldiğinde üzerimde rengarenk kabanlar görmek istiyorum ,kapkara olmaya özendiren vitrinlere inat hem de! Yanlış anlaşılmasın siyahın asaletine diyecek sözüm yok ,giyerim siyahı ama diğer renklerin haklarını yememeye özen göstererek.Neyse konuyu dağıtmayayım dönelim yine bugüne kadar taşıdığım kırmızı zevkimin son macerasına.Bu bahsettiğim ceketi alırken ,benimle ilgilenen , çıtı pıtı ve yemyeşil güzel gözleriyle buğulu buğulu bakan genç bir kızdı.Yanımda arkadaşımda dahil kırmızıyı giyemedikleriyle ilgili bir sohbetin içine dalmış üzereydik ki ,benden daha da çok yakışacağına yüzde yüz emin olmanın güveniyle üzerine bir de onun giymesini rica ettim.E yanılmadığım aşikardı ki güzel kız aynada kendisini görünce haklılık payemi vererek ,bir tanede kendisine satın aldığını söylediğinde ,müşterinin satıcıya satışını gerçekleştirmiş biri olarak ,beklide nadir görülesi bir olaya imza atmış ve yeni bir kırmızı kıyafete kavuşmuş olmanın keyfiyle çıkmadan ,bu kırmızı ceketi özellikle yeni yıla girerken giymesini önerdim.Ayrıca, beni hatırlamasının sözünü de aldım.:) Hiç kırmızı giyemediğini söyleyen birisine kırmızı bir başlangıç hediye ettim daha ne olsun.Yaşasın kırmızı !

72.Koğuş ve Orhan Kemal

Bu akşam seyircisiyle buluşmasının ilk gününde ,Orhan Kemal in aynı adlı eserinden uyarlanmış 72.Koğuş oyununu izlemek için Atacan Sanat Merkezi'ndeydim.Daha önce başka sanatçılar tarafından sahnelenmiş olduğunu bilsem bile ilk kez izlediğim için kıyaslama yapamayacağım ama çok başarılı ve etkileyici buldum.Kemal Başar'ın yönettiği oyunun kadrosunda Yavuz Bingöl,Azra Akın,Nihat Nikerel,Can Kahraman,Serhat Özcan,Yusuf Atala,Fuat Onan,Tuncer Yenice,Ömer Duran,Yıldırım Gücük,Ayhan Anıl,İlknur Soydaş ve Kerem Alışık vardı.20 kişilik kadrosuyla 7 kasımdan ,20 Aralığa kadar farklı salonlarda sergilenecek oyunu İstanbul' da yaşayan tiyatroseverler kaçırmamalı.Gerçekten bir emek ve çalışmanın ürünü olduğu belli oyun içinde,zaman zaman Yavuz Bingöl ün yumuşak ve etkileyici sesiyle yorumladığı şarkıları da çok çok güzeldi.Bu oyunla Kerem Alışık hakkında edindiğim önyargımı da değiştirdim ve çok başarılı buldum.Demek ki sahnede izlemeden ,özel hayatıyla ilgili haberlere bakarak, ne yaptığını görmeden bir sanatcı hakkında hüküm vermemek lazımmış.Oyunun ağırlığını taşıyanlardan biri olan Kerem Alışık,cezaevinin kumar düşkünü düzenbazı rolünü iyi giyinmiş.İzlerken gerçek kişiliğiyle sahnede olduğu kanısını çok güçlü hissettirdiğine göre iyi bir oyuncu bence.Oyun süresince,saf ve temiz sevgiden tutun da ,hilekarlık,çıkarcılık,mertlik,yoksunluk vs.. gibi hayatın içinden bir çok duyguyu ifade eden sıfatları yakıştırabileceğimiz insan türlerini bu kadar başarılı şekilde bir araya toplayan Orhan Kemal in yazarlığının ustalığına şapka çıkarmamak mümkün değil.Bir eseri tiyatroda aynı keyifle olabilecek kadar sahneye koyan oyunculara da tabii ki!Sanat,özellikle tiyatro yaşantımıza ve toplumumuza ayna tutan ruhsal bir besin kaynağı.Ne yazık ki biz bu besin kaynağımıza yeterince sahip çıkmıyor kolllamıyoruz.Ona rağmen, buna gönül veren bu işe adanmış sanatçılarımız var olduklarını kanıtlama mücadelesinden vazgeçmeden imkanları zorlayarak da olsa sürdürüyorlar bu işi bu yönüyle düşününce hakikaten zor bir işi başarıyorlar.Oyun çıkışında,bu oyunun,Anadolu yakasının gözbebeği salonlarından,Maltepe Yayla Sanat Merkezi nin kapalı olmasından dolayı,burada oynandığını duyduğumda üzüldüm.Umarım geçici süreliğine bir kapanıştır. Oyunun kısaca öyküsünü Erdoğan Tokatlı uyarlamasının tanıtımında geçen bir internet sayfasından alıntılıyorum. ''72. Koğuş' un mahkumlarından Ahmet Kaptan, bileğine güçlü, mert bir adamdır. Mertliğinin yanı sıra saf bir dünyası olan Rizeli genç, bir gün hapishane müdürünün odasına çağrılır. Çok sevdiği anası, Ahmet Kaptan' a 150 Lira göndermiştir. O dönemin koşulları içinde, yani 1940' lı yıllarda bu, hatırı sayılır bir paradır. Ahmet Kaptan, paranın bir kısmıyla koğuşta kendine ranza ve döşek alır. Gariban mahkum arkadaşlarına da yardım eder. Koğuşa soba kurdurur, karınlarını doyurur. Ancak, mahkumlardan cezaevinin uyanık meydancısı Bobi, Ahmet Kaptan' ın paralarına gözünü dikmiştir. Kumar oynamasına ikna eder. Bu arada da Ahmet Kaptan' ın kadınlar koğuşundaki Fatma' ya tutkunluğunu bildiğinden yeni bir oyun kurar. Rizeli' nin çamaşırlarını Fatma' ya yıkatır. Kızın ona sevgisinden söz eder durur. Fatma' nın ağzından yazdığı uyduruk ve sahte mektuplarla yüreğindeki sevdayı iyice tutuşturur. Böylece de saf Rizeli' nin paralarını yavaş yavaş çekmeye başlar. Bir yandan 2. Dünya Savaşı tüm şiddetiyle sürüp giderken öte yandan ortalığı korkunç bir kış bastırır. Kaptanın kumarda şansı döner, tüm elindeki avucundakileri yitirir. Yatağını, ranzasını, giysilerini, herşeyini kumarda Bobi' ye kaptırmıştır. Genç adam bu aptalca şanssızlığı yüzünden garibanların acıma dolu bakışları altında ezilmektedir. Hele tutkunu olduğu Fatma' nın bir başka cezaevine nakledildiğini öğrenince tam çılgına döner. Ahmet Kaptan, bir kavga sırasında camları kırılan o pencerenin önünden bir türlü ayrılamaz olur. Odun alacak parası da kalmamıştır ve kırık camlı o pencerenin önünde, Fatma' yı düşlerken bir sabaha karşı donarak ölür.'' Alıntı