Ruh anahtarım

Günlerden pazar. Bize yakın kurulmuş olan, Anadolu yakasının popüler outlet mağazalarının olduğu alışveriş merkezi Viaport’ taydım.Ufaklığın yılbaşı hediyesi sevdası uğruna ,pazar günü onca kalabalığa akma cesareti gösterdim.Sevmem hafta sonları alışveriş mekanlarının keşmekeşine karışmayı.Nadiren de olsa paçayı kaptırıyorum işte.Otopark alanına girmemle,kalabalığı fark etmem bir oldu.Park edecek yer bulmanın zorluğu gözümü korkuttu.Neyse ki şansım yaver gitti ,bir yere konuşlandırdım arabayı.Benim ufaklık ve genç kızımız Yasemin ablasıyla birlikte, ilk girdiğimiz yer, tabi ki onun isteğini karşılayacağımız elektronik mağazasıydı.Amaç, bir mp3 çalar olmasına rağmen,onca alternatifin içinde gözü dönen küçük delikanlım,ne isteyeceğini şaşırmış bir durumda kapris yapmaya başlayınca durumu ele almak zorunda kaldım.Onu tekrar hedefe kilitlemek üzere, tehditkar cümleler savurdum.Başarılı oldum tabi ki!Yumuşak geçişlerle olayı bitaraf etmeye gücüm yetmemişti.Mecburdum anlayacağınız.Oraya kadar gitmişken,birkaç yeni yıl armağanımı da halletmek üzere mağazaları kolaçan etmeye başladık.Kendim için bakmıyorum derken,askıda tişörtler arasında bir tanesi dikkatimi çekti.Önce dış görünüş itibariyle beğendiğim anahtar resminin üzerinde ki yazı dikkatimi çekti.’KEY TO MY SOUL’.Yani,’Ruh anahtarım’.Vay be! Dedim.Şimdiye kadar,baskılı tişörtler hakkında beslediğim olumsuz düşüncelerim rafa kalkmış,nedense bu mistik yaklaşımı üzerimde taşıma fikri hoşuma gitmişti.İlk kez yazının anlamına vurularak bir şey satın almak istemiştim.Başkaları için ne ifade edeceğinin önemi olmadan, giydiğimde benim için manalı bir havaya bürüneceği hissiyle satın aldım.Dolaştık,yemeğimizi yedik.Bir kaç alışveriş yaptık derken , aldıklarımı arabanın bagajına koyduk.Eve gitme amacıyla yol alırken önümüze çıkan sinema izleyebilme olasılığını,değerlendirme kararı verdim.Bunu zaman zaman yaparım.Kafama eser çark eder,kendimi yeni sürprizlere açarım.Planlanmamış şeyleri yaşamak daha hoşuma gider.Bizimkilerin de onayını aldıktan sonra kendimizi ‘Avatar’ isimli,harika bir düşler diyarında buldum.Filmin asıl isteklisi benim ufaklık olmasına rağmen,salona onun için girdim,kendime keyif payları harmanlayarak dışarı çıktım.Eve dönüşümüz akşamın onunu bulmuştu.Oldukça geç saatte dönmeyi göze alarak sinemaya girmiştik, iyi de etmiştik.Herkes hayatından memnundu.Evin önüne gelip poşetleri indirmeye sıra gelince bir baktım kiii!,’Ruh anahtarımı kaybetmiştim.:)Nasıl severek aldığımı düşününce,üzerinden beş saat geçmiş bir zamanın ardından ,onu bulabilme ihtimalinin zayıflığı beni bir süre düşündürdü.Ama her şeye rağmen,geri dönüp aramayı denemeden kabullenmenin beni rahatsız edeceğini biliyordum.Üstelik ruhumun sesini dinlemeliydim.:)Üşenmedim,arabayı yeniden Viaport’a yönlendirdim.İçim huzursuz değildi aslında.Eğer o ruh anahtarı bana aitse nasılsa bana geri dönecekti.İlk park ettiğimiz yere yaklaşınca yerde kıpkırmızı duran poşetin orada durduğunu gören Yasemin;’İşte ! duruyor ‘dediğinde hayli şaşırdığımı söylemeliyim.İğne atsan yere düşmeyecek bir kalabalığın dikkatinden kaçmış bizi bekler görmek beni sevindirdi .
tabii!Uğuruna inanarak satın aldığım tişört,satın aldığım andan itibaren farklı bir gün ve anı yaşatarak bana geri dönmüştü.Daha üzerime giymeden,bendeki anlamının altını çizen olaylar zincirine tanıklık yapmıştı.Geceyi sonlandırmadan bir salep içme fikri fena değildi.Yine plan dışı bir kararla arabayı park ettim.Oturmadan önce lavaboya girdik.İçeride akça pakça yüzlü bir kadın,temizlik yapıyordu..Açıkçası, başta bizi gördüğüne pek memnun olmadı.’Temizlik yapıyorum her yer su içinde,nasıl gireceksiniz?’ dedi.Gecenin bir saatinde, yaptığı işin zorluğundan mütevellit,gerginliğine gösterdiğim anlayışımla alttan alan cümlelerle içeriye daldım.Onun içinden geçeni seslendiriyor gibi;’Bıktım sizden rahat yok!’diyorsun değil mi dedim.Kadın yumuşadı haliyle.’Olur mu canım siz olmasanız ben nereden ekmek yiyeceğim?’ diye cevap verdi.Bu sefer o, benim orada oluşumun,pozitif düşünceye çevrilmiş duygu akışını bana yansıtmaya başlamıştı.İşte budur! Dedim içimden.Selamı hangi dilden çakarsan, karşılığını aynı dilden alırsın.Çoğunlukla deneyimlediğim sebep sonuç ilişkisiydi yaşadığım.Bu diyalogdan sonra arkası geldi tabi ki!Kısa bir sohbet geçti aramızda.Ben sordum;Ayakları su içinde ,cevap verirken , yüreğinden dökülen kırık hikayesini de ortalığa akıttı.Hayat mücadelesinin içinde yaşadığı zorlukları anlattı.Duygulandım.Bir gecenin içinde akıp giden zamanın,farklı yaşantılara tanıklık ettiğini düşünerek duygulandım hem de!Evde bekleyen üç çocuk,çalışmayan hasta bir koca.Tuvalet temizliğiyle para kazanmaktan erinmeyen ,haysiyetli bir kadın.
’Bu akşam bir anne ve çocuk geldi buraya.Lavabonun üzerine ayakkabılarıyla çıkan ufaklık çamur içinde bıraktı.Sonra bana döndü:’Biz pisleteceğiz,sen temizleyeceksin,işin bu! ‘Dedi bana.’Tabi ki haklısın temizlerim güzel çocuğum diye cevap verdim.’ Diyecek kadar da işiyle onur duyan bir Türk kadını hem de!Oradan çıkmadan cüzdanımdan çıkardığım bir miktarı hediye etmek istediğimi söyledim.Utanmaması için,itinayla ısrarımı haklı çıkaracak nedenler sundum.Onun için almak da ,benim için vermek de zorlanası bir iki dakika geçirdik.Ama gözlerinin içinde,yarım saat öncesine kadar birbirini hiç tanımayan iki kişinin oluşturduğu yakınlığın, sevgisini taşıyan bakışlar yüreğimi ısıttı.Onunla tanışmama vesile olduğu için,satın aldığım tişörtün, üzerindeki yazı,daha içi dolu bir anlama dönüştü.Aslında,işin içine maddi bir fedakarlık girince bunu yazıya dökmek şöyle dursun,dile getirmek bile gereksiz gelir.Ama bu yaşadığım benim için o kadar enteresan bir durumdu ki,iç sesimizin bizleri nerelere ve kimlere kadar götürdüğünün örneği olarak bunu geçiştirmem mümkün değildi.Tesadüf gördüklerimizin altında seçimlerimizle yönlendirdiğimiz etkileşimler yumağı saklı.İnanıyorsanız herhangi bir yazı bile sizin yaşamınızı anlamlı kılabilir.Neyi nasıl anlamlandırıyorsanız,işte ruhunuzun anahtarı odur.
Tıpkı bu hikayede olduğu gibi:
Zamanın birinde iki tane kız kardeş varmış, çok akıllılarmış.
Etrafındaki ve okuldaki tüm bilgi onlara yetmez olmuş.
Bir gün anneleri onları dağdaki bilge bir adama götürmeye karar vermiş.
Kızlar, bilge adamla bir süre çok mutlu olmuşlar ama sonra sıkılmaya başlamışlar,
"Bilgenin bilemeyeceği bir soru bulmamız lazım" diye düşünmüşler...
Kızlardan biri "Buldum!" diye sevinmiş.
İki elimin arasında bir kelebek koyacağım ve bilge adama soracağım:
"Avucumun içinde bir kelebek var. Canlı mı, ölü mü?
''Ölü'' derse, kelebeği bırakacağım. ''Canlı'' derse, avucumu hafifçe bastıracağım.
Her ne derse desin cevabı bilemeyecek."
Kızlardan birisi kapalı tuttuğu ellerini bilgeye doğru uzatmış.
Ve sormuş:
"Avucumun içinde bir kelebek var: canlı mı, ölü mü?"
Bilge adam cevap vermeden önce uzun süre kızın gözlerine bakmış, bakmış ve cevaplamış:
"Senin elinde kızım. Senin elinde... canlı kalması da senin elinde ölü olması da!"
Şimdi bakın hayatınıza ve mutluluğunuza.
Nerede mi?
Açın avucunuzu...
Sizin ellerinizde: Tam avucunuzun içinde...

Kısa film(SONRAKİNİ BEKLEYECEĞİM)

sinema - fragman - j’attendrai le suivant | izlesene.com

Bu kısa metrajlı film 2004 yılında Avrupa film festivalinde ödül almış ve 2003 yılında Oscar’ a aday olmuş.Uzunca bir süre önce izlediğim bu video,bugün yazı çalışmasında sohbet ederken aklıma yeniden geldi. ilk izlediğimde,hoşuma gitmiş hafızamda yer etmişti.Tekrar hatırlatmak istedim.

Doğduğum evden masalımsı mektup

İki katım,aşı boyamla sadece doğduğun ev değilim. Geçmişi kucaklayıp, geleceği örtüleyen anılar beşiğiyim . Yanı başımda nar ,karşımda incir ve kayısı ağaçları;Önlü arkalı avlumda sizlerin oyunları:Yedi kiremit,yakar top,saklambaç,sek sek,elim sende.Hele birde şen kahkahalarınızla istop naraları.Aynı çatımın altında,bir düzine candınız.Yıllarca acı tatlı ne günler yaşadınız. Hatırlamazsın sen dünyaya gelmeden önce,aileyi erkek çocuk beklentisi sardı .E! Dünyaya gelen bir kız çocuk,nasılsa vardı.Şimdi sıra,doğacak oğlandaydı.Bir sonbahar sabahı,doğumun gerçekleştiği an,bütün aile şoktaydı.Kız oldun diye,kasvet duvarlarıma yağdı.
Eben Belkıs hanım ne naif ve ne hoş kadındı.Baktı durum karışık,konuyu ele aldı.Sevmediniz bu kızı,erkek olmadı diye.Ne isim düşündünüz bilemem ama,’Sevil’ diyelim mana olsun bu cana.Peki dedi aile,karşı çıkmadı kimse.Senden sonra zaten muradına erdiler.Bir değil,üç erkeği sevdiler.Ben sizin oyunlarınız için biçilmiş kaftandım..O zamanlar apartman sevdanıza ne çok yanardım.Anlamazdınız,özgürlüğünüzün değerini.Bir binaya tıkılmanın sıkıcı günlerini .Pek beğenirdim anneanneciğinin ‘Sefer tası’ benzetmesini.Ah !Derdim sessizce, ‘bunlar nereden bilsin benim nimetlerimi.O mis kokulu çiçekler içinde geçen günlerin güzelliğini.’Haklı olduğumu yıllar sonra anladığına eminim.İnan bana maksadım seni üzmek değildir benim.Zaten özlemle beni yad edersin.Gönlünde resimlediğin,görüntümdesin.Sahi,neden yok olmamdan evvel bir resim çekmediniz?.Anılarınızı saklayan beni albümlerden sildiniz.Bak yine sitem ediyor buldum kendimi. En iyisi neşeli bir anıyla bağlayayım bu demi.Hani mahallenin çocuklarını bahçemde toplardın ya!Hayrandım konser vermek için,fişi mikrofon yapmana.Hangi fiş olacak canım,merdivenimin dibindeki tulumba.Motorunun fişi sanata da hizmet etti sonunda.Şaka şaka !Dalga geçiyorum sanma.Öyle güzeldiniz ki ! Masumiyetinizle neşelendirdiğiniz günleriniz olmasa ,o zor günler nasıl katlanılırdı oysa.Bilirsin, gündüzlerim keyfe,gecelerim kedere bürünürdü.Karanlığım o küçük yüreğinizde,korkularda yürürdü.Baban iyi insandı.alkole sarılması olmasa.Her akşam gireceği kapıdan endişeleri salmasa.Üzülürdüm,benim güzelliğimi de gölgelemesine.Sizlere mutluluk vermemi engellemesine.Ne yaparsın,onun elinde değildi.İçmediğinde ne de tatlı bir beydi.Yaşananların silgisi gündüzlerin sevincinde gizliydi.
Derken zaman su gibi aktı geçti.Duruldunuz ,dağıldınız zamanla.Benim sonum da gelmişti bir imzayla.Direnemedim koca binaların hükmüne.Çok katlı apartmanı diktiler ya yerime.Varsın olsun orada benim izim var.Ara sıra uğrarsan, hatıralar karşılar.


Sevil

Hayır diyebilmek

'Hayır demeyi bilmiyorsunuz
Neredeyse ezik bir kişiliğiniz olmak üzere. Çünkü insan kaybetmemek için, gelen bütün taleplere evet demek gerektiğini zannediyorsunuz. Bu yanlış bilinç, kendi ihtiyaçlarınızı görmezden gelmenize, enerjinizi hep başkaları için harcamanıza neden oluyor. Boşverin, siz bir talebine hayır dediniz diye sizi terk edecek insanlarla olmayın zaten. Hem arada bir siz de bir şeyler talep edin ki insanlar varlığınızın farkına varsınlar. Çok cömert ya da açık yürekli olabilirsiniz, ama siz de en nihayetinde bir insansınız.'

Ortalıkta dolaşan testlere göz gezdirmem ,çözmem de! Bugün çözesim tuttu işte.Eğlencesine takılırken öyle bir sonuç çıktı ki ağzım bir karış açık kaldı:)Zaman zaman farkında olduğum ve nasıl değişeceğimi bilemediğim arızama dokununca şaşırmamak mümkün değildi.Bu arızayı nerden kaptım,çocukluğumun hangi evresinden bugünlere getirdim bilmiyorum ama kurtulmak istiyorum.Evet ben kolay kolay HAYIR diyemiyorum.Aman sevdiklerim kırılmasın,yanlış anlaşılmasın vs.. Üstüne üstlük,arızanın en vahim tarafı talep etme özürlüyüm.Kendi adıma beklentilerimi minimum seviyeye indirerek,mutlu olmayı deneyimlerken,başkalarına yetememek duygusundan mutsuz oluyorum.Böyle birisine denk gelsem bende yapışacağım en sonunda.'Hem istemez hem verir' Ne güzel geliyor kulağa değil mi?Sınırı nerede başlar nerede biter bilmediğimiz ilişki yumaklarının içinde düğüm olmaktan kurtulamama duygusu ne demek bilenleriniz varsa beni çok iyi anlarsınız eminim.İki seçeneğim var;Ya zamanımı bu düğümleri çözmekle harcayacağım.Veya artık düğümlere izin vermeyecek kendi zamanımı yaşayacağım.Tabi ki gönlüm ikincisinden yana.Hatta alıştırma olsun diye olur olmaz her şeye 'hayır' demeyi bile düşünüyorum.Ağzım alışsın.Alışsınki gerektiği yerde, bunu gerektiği gibi kullanabileyim.
Bu sefer içimi döktüm sayın okurlar:Sevin sevmeyin farketmez.Blogun adı bile,kusurlu dört hareketten biri sanki.Neden adım 'Sevil' ve neden bloğuma seçtiğim isim 'Sevilesi günceler' şimdi anlamış bulunuyorum.Çok kaaleye almayın ,fikrimi değiştirdim diyorum.:)

Hiç bir şey silinmesin..

Elime bir silgi verildi ! Silmek istediğim ne çok şey varken kalakaldım !Silmeye kıyamadığım sadece sevinçlerim değildi.Acılarım da benimdi.Öyle benimdi ki ,sevinçlerimin özünü buldum onlarda.Nefretimde ,şefkatimin sıcaklığını;Yalnızlığımda ,paylaşımlarımı;
Göz yaşlarımda,kahkahalarımı;Unutmak istediklerimde,hatıralarımı;Hasretimde kavuşmalarımı;Silerim sandım bir kalemde imkanım olsa ,silindikçe eksileceğimi düşünmeden.Eksilmiş duygularla kalmış yarım yamalak mutluluk balonları uçuştu önümde.O kadar çabuk kayboluyorlardı ki her biri! İz bırakmadan yok olmalarına gönlüm razı olmadı.İşte o zaman barıştım acılarımla.
Bugün yaklaşık bir sene önce yazdığım bu yazıyı,gazetede okuduğum şu haber üzerine ,buldum ve tekrar okudum.
Acı hatıralar silinebilecek
Ünlü oyuncu,Jim Carrey’nin ‘Joel barish ‘karakterini canlandırdığı ve ayrıldığı sevgilisini unutmak için gördüğü özel bir tedavide yaşadıklarını konu alan
‘’Eternal Sunshine of The Spotless Mind ‘’(Sil baştan) filmi gerçek oldu.New York Üniversitesi’nde bilim adamları,insanların hatırlamak istemediği anılarının hafızadan kalıcı olarak silinebileceğini belirledi.İlaçsız geliştirilen bu yöntem,insan hafızasında zaman zaman açılan pencerelere müdahalelerde bulunularak ,gerçekleştirilebilecek.Doktor Daniela Schiller ,’’İnsan hafızasında bulunan bazı pencereler uygulanan terapiyle kalıcı değişime uğrayabiliyor.’’dedi.Bu yöntemle anksiyete rahatsızlıklarına da alternatif tedaviler geliştirilebilecek.
Ve bu haberden sonra ,2006 yılında gösterilmiş, izlememiş olduğum ‘Sil Baştan’ filmini izledim.Filmin sonunda ,’Silgi’ adlı yazımda ki düşüncelerimde ne kadar haklı olduğumu anlamam bir tarafa,yaşadığımız tüm acı hatıraların ,mutluluk anıları kadar değerli olduğunu,senaryolaştırılmış ve gözümün önünde canlanan hikayeyle daha güçlü hissettim.Mutsuzluklar hafızalarımızda peşimizi bırakmadan bizi takip ediyor diye hayıflanırken,onların arasında;Belki bir daha hiç yaşayamayacağımız kadar güzel anlarında o acılarla harmanlandığını,bizi büyüttüğünü anladım.Bazen olayları ,tek bir pencereden bakarak,hayatın bütünselliğini algılamakta zorlanıyor;Yaşadıklarımızı kendi doğrularımıza göre elemenin bizi daha huzurlu kılacağını sanıyor ne çok yanılıyoruz.Doğanın düzeninde öyle bir ahenk var ki , o bizim olumsuz yaşadığımızı sandıklarımızdan bile bize farkında olmadığımız hediyelerle geleceğe uğurluyor.Enteresandır ki ,bu haberi okumadan ve filmi izlemeden yazmış olduklarımın ,şimdiye uygun hisler yaşatarak tekrar önüme çıkmasını ,hatta daha da iyi anlayabileceğim noktaya getirmesini ,hayatın bazen öncesiyle sonrasını yer değiştirerek bize oynadığı bir oyun olabileceğini düşündüm.Ve yine tekrarladım:
Elime bir silgi verildi!Sileceğim ne çok şey varken kalakaldım.

Modanın bize ettikleri ve etkileri

Üzerinde ,önünde kuru kafa desenli siyah bir tşört,boynunda metal birkaç zincir takmış ,on oniki yaşlarında bir delikanlı ile göz göze geldiğimde,ilk aklıma gelen rock müzik oldu.Gülümsedim.Çekingen bir tavırla gülüp gülmeme arasında dudağının kıvrımları birazcık belirginleşti ama bu iletişimden tedirginliğini gözlerinden okuyabiliyordum.Belli ki kendini ifade etmek için oluşturduğu tarzın ilgi çekmesi onu rahatsız etmişti.Yine de dayanamadım.
_Rock müzik sevenlerden misin? Diye sordum.Belki sorma şeklimin yumuşaklığından,daha rahat ve kendisine güvenli bir şekilde yanında ki arkadaşına bıyık altı bir gülümseme fırlatarak ;
__Evet severim. Dedi.
__Rap ile uzaksınız o zaman dedim.Eh yani !anlamında bir beğenmezlik ifadesi takınması sorumun cevabını çok güzel veriyordu zaten.
Çok bilgi sahibi olmasam da ,bu rock ve rap akımının görsel yansımalarını taşıyan kıyafet tarzlarını yakalayabiliyorum.Uzaktan baktığınızda bile ,belirgin bir şekilde görsel imajlarıyla imzalarını atıyorlar.Aslında bir bakıma bu hepimiz için geçerli.Dış görünüşümüzün,üzerimizde taşıdığımız kıyafetlerin,renklerinin ve hatta hatta makyaj tarzımızdan tutun da aksesuarlarımıza kadar kişiliklerimizi ele veriyoruz.Saçlarını çok farklı kesimlerle,alışık olunmayan renklerle dikkat çekmekten rahatsız olmayanlar ,genelde düşüncelerinde ayrıcalık olduğunu,geleneksel bakış açılarına uygun yaşama isyanlarını haykırırlar aykırı saç modelleriyle.
Toplumdan farklı görüntü verme gayretinde olanlar olduğu kadar,çevresinde gördüğü hatta hayat tarzlarına özendiği kişilere tıpa tıp benzemeye çalışanlar da var elbet.Belki böylelikle diğerleriyle uyumlu bir görüntünün sosyokültürel bir kazanç sağlayacağı düşüncesini beslerler içlerinde.Bu modacıların işlerini kolaylaştırıyor sanırım.Markalaştırdığı ve ekonomik düzeyi yüksek insanlara hitap edebildiği ürünleri piyasaya sunarak ,almak için birbiriyle yarışan kadınlardan rant sağlıyorlar.Şu aralar’’ çakma’’ kelimesiyle Türkçe’ mize yeni bir anlatım kazandırmış olduğu (!) taklit ürünlerinde peynir ekmek gibi satılması işlerine pek gelmese de ,önüne geçemedikleri bir başka Pazar oluşturuyorlar toplumda.Zar zor geçinen işçi ,memur babaların annelerin yeni yetişen kızları ,oğulları yetişemedikleri o imaj veren görüntüleri ,kulaktan kulağa yayılan reklam sayesinde ,bilindik adreslerden toplama yarışına giriyorlar.En komiği de bu iki kesimle yakından uzaktan ilgisi olmayan dar gelirli vatandaşın uğrak yeri pazarlar da bu şaşaalı markaların amblemlerinin bulunduğu tişörtleri üzerinde taşıyan ,modadan bihaber ama modanın içine dahil edilmiş olanlar.
Bir süre önce basında çıkan bir haberde ,Antalya ‘da yaşayan üstelik yaşı başı yerinde ,fabrika sahibi bir vatandaşımızın satın aldığı tişört yüzünden mahkemelik olması haberi ilgimi çekti.Adamcağız muhtemelen ,rengini ve modelini kendisine yakıştırarak satın aldığı tişörtün önündeki ‘Mod pimp’ yazısını pek önemsememişti anlaşılan.Yeni tişörtüyle ortalıkta salınmaya başlamasıyla üzerine çektiği ilginin hoş bir beğeni duygusu verdiğini hayal ediyorum nedense:

.
Zamanla çevreden aldığı kötü tepkiyle uyanması sonunda üretim yapan firmaya dava açarak bu ayını yaşatanlardan hakkını almaya çalışıyordu.Kim bilir kaç kişi başka dillerde ne anlamlara gelen tişörtlerle salınıyor ortalıkta. Sakın birileriyle dalga geçiyorum zannedilmesin.Bir ara bende,farkında olmadan kendimi güzellik kraliçesi ilan eden bir tişörtle sezonu bitirmiştim.:)Yine de şanslıymışım o başka.Bu adamcağız ayıp tişört sattılar diye firmadan hakkını almaya çalışadursun yakın bir arkadaşımın yeni yetişen kızı ,moda diye küfür yazılı baskısıyla aldıramadığı tişört için bayağı dil dökmüştü ailesine.Birileri bu arkadaşa modaya uydun havan oldu dese belki teselli bulur hatta firmadan özür bile diler (!) kim bilir?:)
Bu haberin yansımasından bir süre sonra ,bu kez sıradan biri değil ünlü bir komedyenin başına benzer bir olayın geldiği haberini okuduk.Bu kişi komedyen Ata Demirer’den başkası değildi.Çıktığı bir televizyon programında Ata Demirer tişört hastası olduğunu ve altı yüze yakın tişörtü olduğunu belirtti.Bu zaafıyla yeni bir alışveriş gününde,iki üç tişört arasında kararsız kaldığını ,bir porno gay sitesinin reklamını yapan ‘Hotmale ‘(sıcak adam ) yazan tişörtü, hotmail ile ilgili kelime şakası zannederek aldığını söyledi.Hatta ‘Normalde gay sitelerinde gezmediğim için bilemem yani onun çok ünlü bir gay porno sitesi olduğunu bilmiyordum.Giydim,işimizi yaptık kimse giyme aman sakın ha o çok ünlü bir site çıkar onu falan demedi.O tişörtle ben on beş gün tv programında çalıştım.Çok sevmiştim ,yazık oldu diye bir açıklama yapmak zorunda kaldı.
Modanın gücü öyle sahipleniyor ki bizi,ilk başlarda ‘ Ne bu böyle hayatta giymem ! dediğimiz kıyafetlere bir süre sonra gözümüz alışıyor ve sahip olma duygusuyla yanıp tutuşuyoruz öyle değil mi?Biz mi modaya uyuyoruz ,moda mı bizi kendisine uyduruyor sorusu tavuk mu yumurtadan çıkar ,yoksa yumurta mı tavuktan sorusundan farksız.
Moda dolu günler……
SEVİL

resim ve felsefe

9. yüzyılın büyük ingiliz ressamlarından William Holman Hunt'ın, bir bahçeyi tasvir eden bir tablosu Londra Kraliyet Akademisi'nde sergileniyordu.
Hunt'ın; "Kâinat ışığı" adını verdiği bu tabloda geceleyin elinde bir fenerle bahçede duran filozof kılıklı bir adam görülüyordu.

Adam, serbest kalan eliyle bir kapıyı vuruyor ve içeriden bir cevap bekler gibi görünüyordu. Tabloyu tetkik eden bir sanat eleştirmeni Hunt'a dönerek:
"Güzel bir tablo doğrusu, ama manasını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu takmasını unutmuşsunuz da..."

Hunt gülümsedi ve ekledi:
"Adam alelade bir kapıya vurmuyor ki... Bu kapı, insan kalbini simgeliyor. Ancak içerden açılabildiği için, dışında kola ihtiyacı yoktur."

Bir film ve Saatler

Virginia Woolf,20.yüzyılın en büyük kadın yazarlarından biri.''Mrs. dalloway''adlı romanından uyarlanan 'Saatler'the hours'cümleleriyle sarsıcı bir film.Sanırım bir kere değil bir kaç kez izlenmesi gereken filmlerden.Romanını okumadım en kısa zamanda okuyacağım.Aslına bakarsanız önce romanı okumak ,voolf' u anlamak sonra bu filmi izlemek lazım.Filmin içinde sarfedilen cümleler hafızayı yoracak ,düşündürecek cinsten.Hem kitabı okuyup ,hem filmi izleyenler,kitap ve film birbirlerinde ki eksikliği tamamlamış diyorlar.Bu yüzden okumadan izleme cesaretini gösterdim.Herkes gibi çok etkilendim.Nicole Kidman ın diğer filmlerini de izlemiş biri olarak ,karakteri bu kadar benimsemesi sadece dış görünüşle değil ,bakışlar ve duruş ile de iç kargaşasını böylesi başarılı yansıtmasına hayran kaldım.Filmin yorumuyla ilgili nette bulduğum sayfayı aynen aktarıyorum.
aids hastası richard, ölümün ona ulaşmasını sabırsızlıkla beklediğini her hareketiyle belli etmektedir. tam bu esnada clarissa ile konuşurken, richard'ın ağzından şu cümleler çıkar:

"insanlar birbirleri için yaşarlar... her şeyi birden istiyoruz değil mi?"

uzunca bu cümleler düşünülür. cidden birbirimiz için mi yaşıyoruz? bizi hayata bu kadar sıkı bağlayan bir başkası mı? ya da başkaları? üstelik her şeyi birden isteyecek kadar bencilken ?

clarissa ise bir başka sahnede kızıyla konuşmaktadır. kızına richard yokken kendini önemsiz hissettiğinden bahseder. yine bir konuşmasında richard'ın ona bugün o bakışığı fırlattığını söyler. hangi bakıştan bahsettiğini soran diğer karaktere şunları söyler:

"hayatın önemsiz, sen önemsizsin bakışı."

clarissa ölümü bekleyen richard'ın bakışını bilerek bu şekilde yorumlar belki de. çünkü onun gitmeye hazırlandığınıı biliyordur. olabilecek en acı bekleyişin içindedir ve bu durumda bile insanoğlu bencildir. kendini düşünür. onun olmayacağından çok, onsuz "önemsiz" olacağını düşünür.

ve kıskançlık... virgina woolf'un ablası kendi çocuklarına, hayattan tüm bağları kopartılmış ve delirmekte olan ablasıyla ilgili şunları söyler:

"teyzeniz çok şanslı çünkü onun iki hayatı var. birincisi yaşadığı hayat, ikicisi ise yazdığı kitaplardaki hayatı."

virginia woolf'un hayattan tüm bağlarının koparılmasında huzur arayışı yatar. oysa o bunu talep etmemiştir. londra'nın karmaşasından koparılıp bir kasabaya götürülmek onun için bir sürgündür. "bu kasabada öleceğim" der kocasına, kocası bunun ona zarar gelmemesi için yapılmış bir iyilik olduğunu anlatmaya çalışırken. en sonunda kocasını londra'ya geri dönmeye ikna eden virgina woolf şöyle der:

"hayattan kaçarak huzur bulamazsın leonard."

oysa ne kadar sık yaptığımız bir şey bu değil mi? sorun gördüğümüz an kaçıyoruz. öyle bencil olmuşuz ki başkasını dinlememek için yapmayacağımız şey yok. en yakınlarımıza bile yapıyoruz bunu. tam bu noktada clarissa'nın sözleri akla gelir:

"dağılıyor gibiyim."
biri dağılırken ve parçalarını toparlamaya çalışırken nasıl başka biri için üzülebilir ki? filmde dikkat çeken bir öğe "dağılmak". laura'nın oğluyla geçen birçok sahnede lego benzeri oyuncaklar dikkat çeker. richard'ın neden sürekli bu oyuncaklarla oynadığını düşündüğümüz vakit filmin sonu hakkında hemen bir fikir sahibi olabiliriz. richard en son kendinin de artık dağılma vakti geldiğini düşündüğünde aniden oyuncaklarıyla yaptığı evi yıkarcasına kendini başka birinin gözleri önünde öldürür.

ve woolf'a eşi "neden biri ölmeli? kitabında öyle yazıyordu..." diye sorduğunda woolf " diğerlerinin, hayatlarının değerini anlaması için" der. kardeşinin kızıyla konuşurken ise woolf kitabının karakteri için şunları söyler:

"kahramanımı öldürecektim ama vazgeçtim. onun yerine başka birini öldürebileceğimden korktum." tam bu anda sahne laura'yı otel odasında sular içerisinde gösterir. ama laura hayatı tercih eder ve sular geri çekilir. ailesini terk eder ama hayatı terk edemez. ve bu esnada kendini balkondan aşağı atmadan önce richard'ın clarissa'ya dedikleri akla gelir:

"senin için hayatta kaldım ama artık gitmeme izin vermelisin."

tam bu noktada anlaşılır ki hayatta kalmak aslında bireysel bir tercihdir. ve insanoğlunun pek çok kararında etkili olduğu gibi, "bencillik" bu kararda da etkilidir. richard; clarissa'dan vazgeçtiği için değil, hayattan vazgeçtiği için clarisa'dan vazgeçer. laura; çocukları ve eşi var diye hayatı seçmez, aksine onları terk eder ve kendisine yeni bir hayat kurar. virgina woolf, hayatından vazgeçerken çok sevdiği kocasından da vazgeçer.

tüm bunlara bakıldığında her gün şikayetçi olduğumuz "hayat" söz konusu olduğunda nasıl bencilleştiğimiz göz önüne gelir. eğer bunu sonlandırmıyorsak buna çeşitli bahaneler buluruz. sevdiklerimiz ya da korkularımız gibi... oysa o bir bütündür sevdiklerimizi ve korkularımızı kapsayan. ve biz onu, "o" olduğu için seçeriz.
aynı woolf'un eşine dediği gibi:

"you choose life for what it is."


İTÜ SÖZLÜK
Ve filmde aids hastası richard'ın sözlerinden;

"çünkü ben bir yazar olmak istedim, hepsi bu,
her şey hakkında yazmak istedim.


kısa bir zaman diliminde gerçekleşen her şey hakkında.

kollarında taşıdığın çiçeklerin nasıl gözüktüğü...

bu havlu - nasıl koktuğu ne hissettirdiği...

lifleri,iplikleri.

bütün duygularımız- sizlerin ve benim.

bunun geçmişi.

bizim bir zamanlar kim olduğumuz.

dünyadaki her şey.

her şey birbirine karıştı.

tıpkı şimdi her şeyin birbirine karıştığı gibi.

ve ben başaramadım.

başaramadım.

neyle başlarsan başla her zaman başladığından çok daha azıyla sona eriyor..."

Müzik ve Dans

Insane Belgian Train Station Dance - Watch more Funny Videos
Müzik ve dans ,bütün insanlığın ortak dili gerçekten.Dilini anlamasanız bile içinize dokunan şarkılar olur.Dinlemeye doyamazsınız.Seviniriz müzikle rahatlarız,üzülürüz müzikle hüznü yaşarız.Bizler müziğin hakkını veriyoruz ama dansın yeterince değil sanırım.Dans etmek zor gelir.Müziğin ritmine ayak uydurmaya ,dikkat çekmeye çekiniriz.Ancak belli formlar içinde,bir kutlama veya ortam varsa, çok rahat olmadan gerçekleşir nedense!Pistte çift olarak dans etmeyi sohbet ortamına dönüştürmemiz hep komik gelir.Ya yanımızdakilerle ya karşımızdakiyle konuşmaktan dans edemeyişimiz yani.İnsan bedenini en rahat ve içinden geldiği gibi kullandığı alandır dans.Ruhsal olarak müthiş bir deşarj yöntemidir oysa.Folklör normları içinde ,bölgelerimize ait dans türleri var elbette.Bu bakımdan zengin bir milletiz.Ama benim bahsettiğim o değil aslında.Parmak izi gibi ,herkesin kendine özgü vücut dilini kullandığı dans figürlerinin oluştuğu kaygısız hareket rahatlığından bahsediyorum.Küçüklüğümde çok severdim,müziğin ritmine ayak uydurmaya çalışmayı.Çok güzel oynardım diye bir iddiam olmasa bile,kendimi özgür bir biçimde bunu yaşayabileceğim ortamlarda bulunmak mutluluğun adıydı.Topluluklarda bazen kısıtlardı annem çok oynamamam için.İçim giderdi ,ah bir rahat bıraksa da şöyle rahatça döktürebilsem diye:)Bazen izleyerek,kendimi orada hayal ederek bu hevesimi gidermeye çalışırdım.Coşar evde oynardım çoğu kez.Orada yasak yoktu nasılsa.Yaşınız ilerler oto kontrol daha gelişir.Yaşınıza yakıştırmazlar öyle coşkulu oynamayı.Bir kaç yıl önce,gittiğim bir avrupa gezisinde,kaldığımız otelde ,akşam yemeğinden sonra yapılan aktivitede ,geceye renk katan italyan kadın geldi gözümün önüne.Yaşı oldukça geçgin zar zor yürüyebilen ,kilolu birisiydi.Ama o haliyle öylesine dans etmişti ki hayranlıkla izlemiştim.Üstelik hazırlıklı geldiği,sıradan olmayan ,oldukça gösterişli kıyafetinden belliydi.Etrafında kimse yokmuşçasına ve hissederek oynadığından bu kadar güzeldi bence.İnsan,etraf ne der ,nasıl bulur demeden kendisi için yaşayabiliyorsa bu duyguyu işte o dans başka oluyor.Yaz tatilinde bol bol izlediğim, bu tarifime uygun, her an izlemekten bıkmayacağım biri de arkadaşımın kızı Yasemin benim için.Müzik ile öyle bütünleşiyordu ki,o an çalan melodinin dilini çözüyordu vücuduyla.Kasıntısız,gösterişsiz ,kendisi olmayı başararak coşmak bu işte diyordum her izlediğimde.Otellerin animatörleri tarafından,belli bir müzik eşliğinde,kurgulanmış hareketlerle dans ettirirler bilirsiniz.Başta saçma ve çocukça gelir.Hatta çocuklar katılır daha çok.Ya da çocuklarıyla gelen aileler onlar için çıkar sahneye ya da öyle görünür kendisi için oynar bilemiyorum.Tadına varabilirseniz harika rahatlatıcı bir aktivitedir.Ben bu videoyu izlediğimde bunun benzeri bir şey hayal ettim.Şehrin en büyük meydanında ,belli tarihlerde ,kocaman bir topluluğa bunu yaşatabilecek bir ortam oluşturarak,insanlığın ortak diliyle hareket özgürlüğü oluşturmak.Psikologlar ne düşünür bilemem ama bence ruhun çözülmesi adına müthiş bir eylem olduğunu düşünüyorum .