Rüzgar

Ruzgar Şiiri(Cahit Külebi)
Uploaded by bilgiharmani. - Arts and animation videos.

Günlerden hüzün.Saatlerden hoşça kal.Camın kenarında zamana küskün,dalgın gözlerle, denize kaybolan güneşin,son ışıklarına bakıyor.Derken, rüzgar,pencereden içeri girip,kızıl saçlarını yalayıp kaçıyor.Acıyla gülümsüyor.Gülümsemeyi yüzünde saklayarak,önünde ,ahşap sehpanın üzerinde açık duran kitabın sayfasında yazılanları tekrar okuyor.
’Şimdi bir rüzgar geçti buradan ,koştum ama yetişemedim.’
Çok sevdiği bu şiiri, ne zaman yitirmişlik duygusu yaşasa yeniden okuyor,sanki uzak çok uzaklarda aradığı umutlarına sesleniyor. Kitabın yanı başındaki bir kadeh kırmızı şarabı,rüzgarın ve şiirin şerefine kaldırıyor ve bir yudum alıyor. İşte güneş denize saklanıyor.Karanlık çöktükçe,içeriye ayrılık doluyor.Ayrılığın kalabalığında köşeye sıkışıyor.
Rüzgar şimdi daha sert esiyor,ürperiyor,üşüyor.Bacaklarını toplayıp,büzüştüğü kanepeden doğrularak,camı kapatıyor.Yeniden kanepeye gömülüp,başını kapalı olan cama dayıyor.Gökyüzüne bakıyor.Ay görünüyor.O görünüyor.Ay uzak ,O uzak.Aslında Onun adı Ay.Bir gün, bir gece bir araya geldiklerinde,yan yana dururken ona sarılıp, bir aya bakıyor,bir ona bakıyor.Aydan yanına geldiğine inanıyor.Ay adam yanımdasın diyor.O da ona gülümsüyor,geldiğine memnun.Ama ikisi de biliyor, bir gün yeniden oraya dönecek.O yine aya yalnız başına bakıp,selamlar gönderecek.Rüzgarları kıskanacak.Yetişemedim diyecek.
‘Şimdi bir rüzgar geçti buradan ,koştum ama yetişemedim.Nerelerde gezmiş,tozmuş öğrenemedim.’
Kim bilir aya yakın esmiş midir?Ay adam yüzünde o esintiyi hissetmiş midir.Onu yalayan esintiyle yüzünden gelip geçen rüzgar olmuş mudur?Rüzgarlarla avunamıyor.
Cama daha bir çaresizlikle yaslanıyor.Aya bakıyor.Ağlıyor.Yalvarıyor.Al beni diyor.Yanına gitmek istiyor.İsteği gerçekleşiyor.Aya yükseliyor.Yakınlaştıkça ay ışığı yok oluyor,soğuyor.O üşüyor.Ay karanlık.Kayboluyor.Hem onu,hem kendisini kaybediyor.
Gecenin sessizliğine,yere düşen bardağın kırılma sesi karışıyor.Kırılıyor.Her şey kırılıyor,Bardak kırılıyor,kalbi kırılıyor,ay adam kırılıyor,paramparça oluyor.Ay yalnızlığına ağlıyor.Kadın yumruklarını sıkıyor.Elinde kalan kırık cam parçaları elini kanatıyor.Bir tek eli değil,yüreği de kanıyor.Kanıyor,kırmızıya boyanıyor.Yüreğinin kırmızısını bir tek ay ışığı yok edecek.Ama ay adam yokken ay eskisi gibi ışımıyor.Ay yalnız ,o yalnız.Yalnızlığına ağlıyor.Gözyaşları içinde yerinden kalkıyor,salondaki kitaplıkta sakladığı defteri açıyor.Bu kez:
Ay ışığı güzel yüzüne vurana,
Sular yansımanı gösterene,
Yüreğim yanında hissedene,
Nefes nefese kalana dek,
Kalbine koşmak istiyorum…diyen şiiri defalarca okuyor.Kendisine koşmak isteyen, ama bir türlü yetişemeyen sevgiyle hıçkırıklara boğuluyor.